Ona pierwsza - Maggie O'Farrell

Te same miejsca, inny czas. Ta książka to swoista podróż po Londynie lat 50. i współczesnych. Ale również podróż do ludzkiego wnętrza w poszukiwaniu własnej tożsamości.

Jak zwykle u O’Farrell trudno na początku zorientować się o co chodzi. Nie ułatwiają tego wtrącane co jakiś czas zwroty kierowane wprost do czytelnika – sprójrz jak wygląda, wyobraź sobie, przewińmy obraz do przodu, nie dane jej będzie tego dożyć, ale ona jeszcze nie wie, że umrze młodo… Trochę tak, jakbyśmy oglądali film z pilotem w ręku lub autorka uprzedziła naszą chęć przekartkowania kilku stron, żeby sprawdzić co się zdarzy.

Ten sposób narracji ma wielką siłę, ponieważ sprawia, że czekasz… Wiesz co się zdarzy, ale nie wiesz kiedy. I dlaczego. I jaka jest nić łącząca dwie główne bohaterki – Alexandrę i Elinę.
Alexandra Sinclair wyjeżdża z rodzinnego domu wbrew woli rodziców, by rozpocząć pracę na własny rachunek, zasmakować życia w wielkim mieście, by łamać wszystkie zasady.
Elina próbuje powrócić do życia po traumatycznym porodzie. Nie pamięta co się stało w czasie narodzin syna, nie umie poradzić sobie z samą sobą i opieką nad noworodkiem.
Mocna, wartościowa książka, dotykająca ciemnych zakamarków duszy.

Dzielnym będzie przebaczone - Chris Cleave

Temat II wojny światowej co jakiś czas wraca w powieściach powiedzmy obyczajowych. Osadza się historię miłosną w trudnych, traumatycznych czasach wojny, żeby pokazać pierwiastek dobra wśród szalejącego zła.

W tym przypadku temat jest podobny, ale jednak w odrobinę innym ujęciu. Miłość też tutaj jest, ale jakaś taka subtelna, niezdecydowana.

Mary North, pochodząca z wpływowej, dobrze sytuowanej rodziny, zgłasza się na ochotnika do służby. Zostaje jej przydzielona rola nauczycielki. Po ewakuacji wszystkich dzieci, które uczyła na wieś, Mary postanawia zająć się tymi, które zostały – chorymi i wykluczonymi.

Tom Shaw nie chce walczyć. Zostaje w Londynie i obejmuje posadę dyrektora kuratorium oświaty. Tom i Mary próbują żyć i przeżyć. Jednak losy wojenne i ulokowane uczucia bywają zmienne, a lojalność, przyjaźń i moralność zostają wystawione na próbę.

Trochę dobrego angielskiego humoru, trochę młodości w starciu z historią. I pytanie, nieśmiało przebijające się w świadomości bohaterów – czy większym nieszczęściem jest wojna czy nasze osobiste dramaty?

W skorupce orzecha - Ian McEwan

Zamknięty, jak w skorupce orzecha, niezauważalny, ale jednak obecny, niemy świadek morderczego planu. Dziecko, nienarodzone, ale w pełni świadome w łonie matki, przysłuchuje się życiu na zewnątrz i wysnuwa wnioski o planowanym zabójstwie. Ofiarą ma się stać jego ojciec, a aktu morderstwa ma dokonać matka. Czy nienarodzone dziecko jest tak bezbronne, jak nam się wydaje? Czy mimo ograniczonych środków jakimi dysponuje, może zapobiec zabójstwu?

Niezbyt obszerna, ale bogata w treści powieść o złych wyborach i konsekwencjach, których nie da się uniknąć. Bo jakkolwiek potoczy się ta historia, osoba najbardziej niewinna, zostanie skrzywdzona i poniesie dotkliwą stratę. Dzięki doskonałemu warsztatowi pisarskiemu autora ta, wydawać by się mogło, prosta opowieść nabiera niezwykłego wymiaru, zadziwia pod względem psychologicznym i zmusza do refleksji nad ludzką świadomością oraz źródłem dobrych i złych emocji w człowieku.

Dziewczyna, którą kochałeś - Jojo Moyes

Zdarza się, że jakaś rzecz staje się dla nas najważniejsza, najcenniejsza. Bynajmniej nie z powodu swojej rzeczywistej wartości materialnej, ale dlatego, że wiąże się z ważnymi dla nas osobami lub wydarzeniami. Taką rzeczą jest dla Sophie, a później dla Liv, portret Dziewczyny, którą kochałeś.

Obraz został namalowany przez męża Sophie i przedstawia ją właśnie w czasie, gdy rodziło się między nimi uczucie. Wspomnienia związane z tym portretem są dla Sophie siłą napędową, gdy wybucha I wojna światowa. Jej mąż został wcielony do wojska, a ona wraz z siostrą, prowadziły rodzinny hotel i restaurację. Pod okiem Niemców walczyły o przetrwanie dla siebie i swojej rodziny. Portret Sophie dodawał jej otuchy, ponieważ wierzyła, że jeszcze kiedyś może stać się taką dziewczyną.

Liv nie może pozbierać się po śmierci męża. Pozostawiona sama sobie, w domu, który zaprojektował i zbudował David, nie próbuje nawet normalnie żyć. Piętrzące się długi i zobowiązania prowadzą ją ku rychłej katastrofie finansowej. Okazuje się jednak, że jedną z najcenniejszych rzeczy, które Liv posiada jest portret dziewczyny, który dostała w prezencie ślubnym. Ale znaleźli się spadkobiercy tego obrazu i chcą jej go odebrać.

To jest Jojo, którą kocham. Napisała piękną historię o sile kochających kobiet, pozostawionych samym sobie. Opowieść o kobietach, które w imię miłości i w imię pamięci o swoich mężach są w stanie wiele znieść i jeszcze więcej poświęcić. A wszystko toczy się wokół historii portretu, który był świadkiem wielu strasznych wydarzeń i wielu cudownych uczuć.