Lucy nie może mieć dzieci. Narastająca frustracja z tym związana i brak porozumienia z mężem kończy jej małżeństwo. Kariera nie jest w stanie zastąpić pragnienia bycia mamą. Jej potrzeba macierzyństwa jest tak silna, że popycha ją do czegoś, co nie mieści się w granicach moralności – Lucy zabiera z wózka kilkumiesięczną dziewczynkę.Konstrukcja tej książki przypomina trochę zbieranie zeznań od osób związanych z Lucy i ze sprawą porwania. Pomysł ciekawy, ale rozwiązanie niewiarygodnie. Sposób w jaki Mia poznaje prawdę o swojej przeszłości jest zbyt wielkim zbiegiem okoliczności, zupełnie nieprawdopodobny ciąg zdarzeń. Popsuło mi to całą przyjemność czytania.
Ani jedna z postaci nie wzbudziła mojej sympatii. Nie umiem usprawiedliwić żadnej z nich. Lucy, która porywa dziecko z czysto egoistycznych pobudek (nie trafiają do mnie jej wyjaśnienia), Marilyn - matka Mii, skupiająca się na krzywdzie, jaką jej wyrządzono i wreszcie Mia, niedojrzała i rozkapryszona. Za mało w tej książce emocji, za mało uczuć, za dużo zbiegów okoliczności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz