W książce to już nie wygląda tak dobrze. Opisanie próby odbicia zakładnika z jadącego samochodu za pomocą helikoptera jest tak słabe, że trudno to przyjąć bez poczucia żenady. Ale to szczegół. Wprawdzie właśnie ten detal zaważył na mojej opinii, ale całość nie przedstawia się wiele lepiej.
Chris Brennan zatrudnia się w liceum małego miasteczka w Pensylwanii. Ma tylko tydzień na to, by poznać tamtejszych uczniów i wytypować tego, który może mu pomóc w realizacji jego tajemniczego planu. Pierwsza część książki przekonuje czytelnika, że Chris ma złe zamiary. Wprawdzie matka jednego z uczniów wzbudza w nim cieplejsze uczucia, co może sugerować, że jednak nie jest tak do szpiku kości zły, ale sam siebie przekonuje, że prowadzi takie życie, które uniemożliwia jakikolwiek związek.
A potem w połowie książki okazuje się, że jednak zamiary głównego bohatera nie są tak niecne jak nam się miało od początku wydawać. Dlaczego o tym piszę, zdradzając przyszłym czytelnikom to, co być może miało być zaskoczeniem? Dlatego, że mam wrażenie, że autorka sama nie potrafiła utrzymać tego w tajemnicy. Oddzieliła grubą kreską pierwszą część książki od drugiej i to co wcześniej opisywała jako negatywne, później przedstawia jako szlachetne. W to wszystko próbowała jeszcze wpleść romans, który wypadł absolutnie kuriozalnie. Bo która dorosła kobieta, matka nastolatka, zareagowałaby histerycznymi spazmami i obrażeniem na wieść, że facet, z którym spędziła tylko chwilę, który niczego jej nie obiecywał, ale w którym zadurzyła się bez pamięci, nie jest tym, za kogo się podawał?... Nie uwierzyłam żadnemu bohaterowi tej książki. Wydali mi się śmieszni, a ich historia zupełnie niewiarygodna.
Aha, a okładka zupełnie bez sensu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz