Kiedy zaczęłam czytać Nie opuszczaj mnie, myśli latały wokół mojej głowy, nie mogąc trafić na właściwą ścieżkę, nie umiałam ukierunkować ich tak, żeby to co czytam składało się jakoś, żebym widziała spójny obraz. Co to za miejsce, co to za ludzie, czyje to dzieci... Tysiąc pytań na minutę. Fascynująca narracja, niebanalna, poskładana ze strzępów wspomnień, rozmów, zdarzeń. Zlepek uczuć.
Kathy, Ruth i Tommy dorastają razem. Uczą się, zakochują, rywalizują. Razem ze swoimi kolegami i koleżankami są wyjątkowi, szczególni i inni. Skąd się wzięli? Jak potoczy się ich życie? Zadają sobie te same pytania, co wszystkie dzieciaki, a jednak nie są tacy, jak wszyscy. Ich marzenia, choć bardzo zwyczajne (praca w biurze, zawód fryzjerki) nie mają szansy się spełnić.
Piękna książka o dorastaniu,o przeżywaniu młodości i zderzeniu ze światem dorosłych. Z pulsującym w tle pytaniem o granice człowieczeństwa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz