Alice Raikes wyrusza na spotkanie z siostrami do Szkocji, by po chwili spędzonej z nimi, pospiesznie wrócić do Londynu. Kilka godzin później Alice ulega wypadkowi (czyżby to była próba samobójstwa?) i zapada w śpiączkę. Jej umysł błądzi w przeszłości, wraca do dzieciństwa, zagląda tam, gdzie schowały się jej dawne smutki, rozpamiętuje swój związek z Johnem. Wspomina trudne chwile, które ich umocniły i zagłębia się w ten szczęśliwy czas, który był im dany.
Jednak to nie jest nudna historia miłosna ze szczęśliwym zakończeniem ani wyciskacz łez opisujący dramatyczne rozstanie. To jest taka książka, która buduje napięcie krótkimi fragmentami, kilkoma zdaniami wtrąconymi w odpowiednim momencie. Nagle, bez zapowiedzi i bez rozwijania myśli. Pojawia się jakieś wspomnienie, jakieś wydarzenie z przeszłości i urywa się, znika. Autorka nie uległa pokusie, by rozwijać te myśli, by sugerować, co mogło zdarzyć się później. Powiedziała tylko to, co powinno być powiedziane. Tylko tyle, ile potrzeba, żebyśmy poznali Alice i zrozumieli, co działo się w jej głowie, byśmy spróbowali ją zrozumieć. Ani jednego zbędnego słowa, ani jednej niepotrzebnej myśli.
Jestem zachwycona tym sposobem narracji. Czas spędzony z tą książką był wyjątkowy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz