Czytam, wracam do tej tematyki, patrzę na fotografie z tamtego miejsca, czasu i nie wierzę. Nadal nie wierzę, że takie zło mogło się wydarzyć, że ludzie ludziom zgotowali ten los. I podziwiam siłę woli, niezłomny charakter więźniów obozu.
Książki takie jak ta każą nam pamiętać. Nawet jeśli to co się wydarzyło jest dla nas nie do ogarnięcia umysłem.
Bohaterkami tej książki są kobiety, które trafiły do obozu jako dzieci. Niewinne, śliczne i pogodne dziewczynki. I przeżyły. Jakimś cudem przeżyły. Opowiadają, wspominają, dają świadectwo o tamtych czasach. A we mnie krew się burzy po raz kolejny na myśl o tym, jak wiele cierpienia było doświadczeniem więźniów obozu.
Nie byłam jeszcze w Auschwitz. I nie wiem, czy kiedykolwiek pojadę. Nie wiem, czy dałabym radę przejść przez bramę… Ale chcę pamiętać i wracać myślami do tych ludzi, którzy zostali tam na zawsze i do tych, którym udało się przetrwać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz