Czy mając dwoje (tak, dwoje) dzieci można pogodzić życie zawodowe z opieką nad nimi i prowadzeniem domu? Dla Katharine, a być może również dla autorki, to jest coś, czego nie da się zrobić. Chaos, nieracjonalne oczekiwania i ciągłe próby ogarnięcia koryta – tak można opisać życie Kate. Na dodatek trafił jej się mąż, który we wspólnym gospodarstwie potrafi obsługiwać jedynie telewizor, choć generalnie bardzo dobrze sobie radzi poza domem.
Miałam nadzieję na lekką komedię, trochę sarkazmu z ciekawą puentą. Niestety ta książka to zbiór stereotypów: matka pracująca jest jakimś dziwadłem, nie da się ogarniać domu i realizować w pracy jednocześnie, facet jest od zarabiania pieniędzy i robienia kariery, a w domu może pomóc, jeśli chce. Nic mnie w tej książce nie rozśmieszyło, nie urzekło. Daleko mi do przewrażliwienia niektórych feministek, ale tutaj naprawdę irytowało stereotypowe przedstawienie ról w związku. A na koniec, a co mi tam, zdradzę, że Kate rzuciła robotę. Bo naprawdę praca zawodowa i wychowywanie dzieci są nie do pogodzenia. Podjęła jedynie słuszną decyzję dla dobra rodziny. To jest puenta godna tej żenującej powieści.
Przyznam, że nie przeczytałam tej książki, a wysłuchałam audiobooka, ale szczerze mówiąc nie żałuję. Choć zwykle przedkładam formę drukowaną nad dźwiękową, to w tym przypadku interpretacja (tak, interpretacja, a nie czytanie) Anny Polony powaliła mnie na kolana. Miałam wrażenie, jakbym słuchała samej Wiery Gran, która opowiada mi swoją historię. To jest mistrzostwo starej szkoły aktorskiej.
Wiera Gran była niezwykle utalentowaną pieśniarką, której karierę brutalnie przerwała wojna. Jak każdy kto trafił do getta, próbowała przeżyć. Później została oskarżona, czy raczej pomówiona o kolaborowanie z okupantem. W niesławie tułała się po świecie, mimo uniewinnień wielu instytucji i sądów. Łatka kolaborantki i zdrajczyni pozostała z nią do końca życia.
Biografia piosenkarki jest wnikliwa i szczegółowa. Oparta na dokumentach oraz na osobistej relacji schorowanej już mocno bohaterki. Nie ma tu oceny jej działań, nie ma usprawiedliwień. Jest smutna historia życia niezwykłej kobiety, której przyszło żyć w strasznych czasach.
Zawsze, kiedy przechodzę obok kamienicy, w której Wiera Gran mieszkała jako dziecko, zerkam na tablicę upamiętniającą tę wyjątkową artystkę. Myślę o tym, jak wielką cenę przyszło jej zapłacić za to, że miała wielki talent. I myślę, jak wielką moc mają słowa. Wypowiedziane przeciwko komuś mogą zrujnować jego życie, tak w czasach wojny, jak i dzisiaj.
Czasem jest tak, że potrzeba nam samotności. Niektórzy ludzie z natury są bardziej zamknięci w sobie i nie potrzebują częstych kontaktów z drugim człowiekiem. U innych, traumatyczne wydarzenia życia, wywołują chęć odseparowania się od ludzi, od zgiełku życia wśród społeczeństwa. Dla Ernta Allbright’a impulsem do zmiany są doświadczenia wojenne. Z Wietnamu wrócił psychicznie okaleczony, niezdolny do normalnego życia wśród sąsiadów. Kiedy okazuje się, że zmarły na polu walki kolega zostawił mu w spadku swój dom na Alasce, Ernt zabiera swoją żonę i dorastającą córkę i wyprowadza się na koniec świata. Wśród dzikiej, nieokiełznanej przyrody, w zrujnowanym domu, bez prądu i wody wiodą trudne, ale spokojniejsze życie. Tak się przynajmniej z początku wydaje. Asymilują się z lokalną społecznością, przyzwyczajają się do specyficznych warunków pracy i nauki. Wszystko zmienia się wraz z nadejściem zimy i długich nocy. Wtedy wychodzą demony przeszłości, od których trudno uciec, nawet wybierając najbardziej odległy zakątek kraju.
Tę rodzinną historię poznajemy z perspektywy 13-letniej Leni. Dziewczyna nie może sama decydować o sobie i zostaje przymuszona do wyjazdu, do zmiany środowiska. Próbuje znaleźć swoje miejsce w tej nowej rzeczywistości, a jednocześnie musi zmagać się z problemami własnej rodziny.
Trudna powieść, w której autorka wędruje w głąb ludzkich traum i doświadczeń. Nie jest rozbudowana pod względem wątków pobocznych, ale zagłębiamy się w niej w ciemne zakamarki ludzkiego umysłu. A wszystko to w surowym klimacie Alaski, który dodatkowo potęguje poczucie zagrożenia, jakiego doświadcza rodzina Ernta.
